POL
Opowieść dwunastopiętrowa (grozy poetyckie) - Marcin Królikowski
Marcin Królikowski ma temat, a żywiołem jego talentu jest niepohamowana
energia języka. Tak, temat i energia, to są atrybuty jego poetyckiego debiutu.
Tematem jest Historia, którą debiutant ożywia poprzez osobiste zabarwienie,
a więc dramatyczne losy swoich krewnych i sąsiadów. Tym sposobem Historia
traci swoją „abstrakcyjność” stając się pochwytną i namacalną, a uwikłani w nią
przodkowie z jednej strony są siłą dla autora, z drugiej pozwalają mu odkrywać
prawdę o sobie samym. A energia? Prawdziwa poezja nie tyle buduje na myśli
co na języku oraz wiązkach obrazów, które on z sobą niesie. Język poetycki
Marcina Królikowskiego jest orszakiem takich obrazów napierających na nas
silnie i przekonywująco, nasyconych sensualnym konkretem, wyposażonych
w potęgę rozpaczy i czułe wejrzenie.
Wojciech Kass
Literatury uprawianej przez Marcina Królikowskiego nie da się zepchnąć na
peryferia myślenia o języku, to jednak nie znaczy, że autor uprawia naszym
kosztem i kosztem naszej czytelniczej uwagi chaotyczną, prywatną logoreę.
Jest wręcz przeciwnie — a w Opowieści dwunastopiętrowej nie ma niczego
z jałowej kalejdoskopowości. Każdy obraz poetycki, który Królikowski powołuje
do istnienia, zostaje zakorzeniony w specjalnie dla niego przygotowanym
uniwersum. Nic w tym modelu wiersza nie hibernuje ani nic — pozostawione
w niedopowiedzeniu — nie oczekuje na lepszy czas. A jeżeli nie ma nic
projektowanego, to może także nie ma nic wyrachowanego? Tak chyba mógłby
uwierzyć modernista, z którym zawsze czytanego tutaj poetę kojarzyłem. Jest
bowiem w nim coś z nowoczesnego poety życia. W bitwie pomiędzy zegarmistrzami
a architektami wybrałby architektów, jestem tego pewny. W bitwie pomiędzy
konstruktorami mostów a ich palaczami stałby się — to podejrzewam — rzeką.
W bitwie pomiędzy Bogiem a szatanem — byłby dzieckiem. Albo zwierzęciem.
To najbardziej prawdopodobne.
Karol Samsel