POL
Pochylenia - Izabela Galicka
Izabela Galicka - urodziła się w Warszawie. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, Akademię Filmową profesora Toeplitza oraz podyplomowe studia kulturoznawcze w IBL. Debiutowała wierszami w czasopiśmie studenckim „Decentrum”. Wydała cztery książki, między innymi Medytacja uzdrawiająca duszę i ciało oraz Stres w szkole. Jak oswoić potwora, a także dwa tomiki poetyckie Animacje (Anagram 2018) i Jeżeli kiedyś (Mamiko). Publikowała wiersze na wielu forach literackich, a także w antologiach, takich jak Modlitwa o miłość (Astrum), czy Piszemy (Stowarzyszenie Pisarzy Polskich). W 2020 roku Fundacja Polskich Niewidomych i Słabowidzących „TRAKT” wydała autobiografię Izabeli Galickiej, zatytułowaną Moje życie, w której znalazły się jej wiersze, ale również wywiady, sylwetki niewidomych artystów, artykuły o dzieciach z dysfunkcją wzroku. Poetka związana jest z grupą literacką „Poetica” (przy Polskim Związku Niewidomych). Od trzech lat zawodowo zajmuje się problemami osób niewidomych, zwłaszcza w kontekście dostępności kultury. Kocha psy, jazz filmy Almadovara i południe Europy.
Izabela Galicka w swojej poezji, a zapewne i w życiu też, stara się stosować słynną myśl Terencjusza, która stała się dewizą humanistów epoki renesansu. „Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”. W tej poezji znajdujemy odniesienia do wielu innych epok, postaci, zjawisk kulturotwórczych z różnych epok i krajów. W tych wierszach jest miejsce dla Flauberta i Alicji z krainy czarów, dla Camusa i Gershwina, dla Bułhakowa i Szymborskiej, dla Herberta i Cohena, a także dla wielu innych... - Andrzej Rodys.